point to point DWDM
طراحی توپولوژی DWDM
گسترش شبکه تقاضا برای انتقال سریعتر داده و ظرفیت بالاتر از طریق شبکه را افزایش می دهد. در این مورد، DWDM به عنوان یک راه حل مقرون به صرفه برای رسیدگی به این مسائل ظاهر می شود، و به طور موثر برای ترکیب طول موج های متعدد با هم و ارسال آنها روی یک فیبر واحد کار می کند. با قابلیت حمل تا 140 کانال به صورت تئوری، ظرفیت بالاتری را می توان با فناوری DWDM به دست آورد. این مقاله شما را از طریق برخی از اصول توپولوژی DWDM راهنمایی می کند.
نمای کلی توپولوژی DWDM رایج
شبکه‌های DWDM به چهار پیکربندی توپولوژیکی اصلی گروه‌بندی می‌شوند: DWDM نقطه به نقطه با یا بدون شبکه مالتی پلکس ، شبکه مش کاملاً متصل، شبکه ستاره و شبکه حلقه DWDM با گره‌های OADM و هاب. الزامات هر توپولوژی DWDM متفاوت است، و بر اساس کاربردهای مختلف، ممکن است شامل اجزای نوری متفاوتی باشد. علاوه بر این چهار توپولوژی رایج DWDM، توپولوژی شبکه ترکیبی نیز وجود دارد که متشکل از ستاره ها و/یا حلقه هایی است که با پیوندهای نقطه به نقطه به هم مرتبط هستند.
تنظیمات توپولوژی DWDM
این بخش چهار پیکربندی اصلی توپولوژی DWDM را نشان می‌دهد و به درک تفاوت‌ها و کاربردهای عمده آنها کمک می‌کند.
توپولوژی نقطه به نقطه
توپولوژی نقطه به نقطه معمولاً در حمل‌ونقل طولانی‌مدت یافت می‌شود که نیاز به سرعت فوق‌العاده بالا (10-40Gb/s)، پهنای باند مجموع فوق‌العاده بالا، یکپارچگی سیگنال بالا، قابلیت اطمینان بالا و قابلیت بازیابی مسیر سریع دارد. فرستنده و گیرنده در این توپولوژی DWDM می تواند چندین صد کیلومتر دورتر باشد، و تعداد تقویت کننده ها بین دو نقطه انتهایی معمولاً کمتر از 10 است. همراه با مالتی پلکسی ،افزودن ، توپولوژی نقطه به نقطه DWDM سیستم را قادر می سازد تا سقوط کند. و کانال هایی را در مسیر آن اضافه کنید. یک سیستم نقطه به نقطه DWDM شامل لیزرها، یک مالتی پلکسر نوری و دی مالتی پلکسر، فیبرها، تقویت کننده های نوری و یک مالتی پلکسر افزودنی نوری است.
